Skręcenie stawu skokowego

Skręcenie stawu skokowego należy do najczęstszych kontuzji wśród sportowców, stanowiąc aż ok. 25% z wszystkich przyczyn ich braku na arenach sportowych.

Staw skokowy z punktu widzenia anatomicznego jest bardzo ciekawy. Jest perfekcyjnym przykładem wspólnego działania ze sobą  mięśni, ukształtowania powierzchni stawowych i więzadeł. Ciekawostką anatomiczną można uznać fakt, że wśród 13-stu mięśni otaczających staw skokowy i kość skokową nie ma żadnego , który by się do niej przyczepiał – jest ona poruszana poprzez pracę więzadeł oraz dzieki powierzchnią stawowym.

Do więzadeł stawu skokowego zaliczamy m.in.:

• Więzadło strzałkowo-skokowe przednie (ATFL)
• Więzadło strzałkowo-skokowe tylne (PTFL)
• Więzadło strzałkowo-piętowe (CFL)
• Więzadło skokowo-piętowe boczne (LTCL)
• Więzadło trójgraniaste

Stopień I charakterystyka:
znikome naciągnięcie bądź naderwanie aparatu więzadłowego, niewielki ból, mały obrzęk, brak lub małe ograniczenie zakresu ruchu, stabilnośc stawu zachowana
Stopień II charakterystyka:
częściowe zerwanie więzadeł, stabilnośc stawu zaburzona – może wystąpić dodatni objaw szuflady przedniej, znaczny ból, obrzęk i ograniczenia ruchomości stawu
Stopień III charakterystyka:
całkowite zerwanie więzadeł stawu, duży obrzęk i silny ból wraz ze znacznym ograniczeniem zakresu ruchu, testy niestabilności mocno wyczuwalne

Diagnostyka opiera się przede wszystkim na badaniu funkcjonalonym, podczas którego wykonuję się szereg testów sprawdzających wydolnośc aparatu więzadłowego stawu. Często zalecane są badania dodatkowe takie jak: ultrasonografia (USG), rezonans magnetyczny (MRI) czy tomografia komputerowa (TK)

Skręcenie stawu skokowego – stłuczenie
Uszkodzenia typu stłuczenia stawu bez zaburzenia aparatu więzadłowego nie wymagaja dużej ingerencji. Po 2-3 dniach odpoczynku można powrócić do aktywności.
Skręcenie stawu skokowego stopień I
Powinno się przerwać aktywność do 2 tygodni do momentu zwalczenia obrzęku i braku bolesności uciskowej. W tym celu zalecane jest systematyczne chłodzenie stawu oraz ewentualne przyjmowanie leków przeciwzapalnych. Dodatkowymi zabiegami przyśpieszającymi skrócić czas powrotu do ruchu są: drenaż limfatyczny, masaż wirowy, odpowiednia rehabilitacja

Skręcenie stawu skokowego stopień II
Powrót do aktywności ruchowej następuję zazwyczaj między 3, a 5 tygodniem. Przez pierwsze 10 dni (do 2 tyg) odciążamy staw skokowy (często stabilizowany jest on w łusce gipsowej bądź ortozie). Chłodzimy, stosujemy leki przeciwzapalne oraz ustawiamy kończynę w elewacji. Nieodzownym czynnikiem powrotu do aktywności ruchowej jest kompleksowa i ciągła rehabilitacja. Przed powrotem do sportu powinna nastąpić kontrola stawu pod USG.

Skręcenie stawu skokowego stopień III
Odciążenie kończyny, unieruchomienie (4-5 tyg). Oprócz wstępnego działania przeciwzapalnego i przeciwobrzękowego wdrażana jest rehabilitacja ruchowa nacelowana na odbudowe czucie głębokiego (propriocepcji) i poprawę zborności stawu. Wymagana kontrola postępu procesu regeneracji i gojenia się poprzez badanie ultrasonograficzne. Powrót na boiska sportowe następuje dopiero po pełnym odzyskaniu wszelkich parametrów na poziomie sprzed urazu. Rzadko (około 5-10 %)w wypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego konieczne jest rozważenie zabiegu operacyjnego

Zobacz również: ĆWICZENIA PROPRIOCEPCJI – DEFINICJA I ISTOTA, ZESPÓŁ TRZASKAJĄCEJ ŁOPATKI, CHOROBA DE QUERVAINA